Dementievriendelijk

Ik schrijf een boek over de twaalf jaar waarin ik voor mijn moeder zorgde. Zij had de ziekte van Alzheimer. Af en toe geef ik ook een lezing. Ik vind het fijn om mantelzorgers mijn verhaal te vertellen en hen zo te ondersteunen. Ze zijn waarachtig niet alleen. Terwijl de officiële zorg kariger wordt, moeten wij ons realiseren dat wij het zelf zijn die een dementievriendelijke samenleving moeten maken. Dementievriendelijk is het nieuwe modewoord, dat overal opduikt. Wijzelf, onze omgeving, onze stad, we moeten dementievriendelijk worden. Er zijn steden (vooral in Duitsland en Engeland) die al jaren druk doende zijn dementievriendelijk te worden! Mensen die werken bij politie, brandweer, horeca en in de middenstand krijgen bijscholing, in buurten worden dagactiviteiten, ontmoetingsmogelijkheden en buurtzorg georganiseerd door vrijwilligers. Ik denk er over na: wat had ík nodig gehad om mij samen met mijn moeder nog meer welkom te voelen in het gewone leven? Grotere wc’s is mijn eerste gedachte. Vriendelijke galeriehouders, geduldig winkelpersoneel, aardige mensen die opstaan in trein en bus, die helpen bij het beklimmen van een trap mét moeder en boodschappenwagen, chauffeurs van bussen die wachten tot je zit. Maar vooral: dat familieleden, kleinkinderen, buren en vrienden blíjven komen en mee blijven doen. Hoe krijg je dat voor elkaar?

Mijn fantasie slaat op hol. Stel je eens voor: op alle scholen, in alle buurthuizen en bij buurtverenigingen starten projecten. Bijvoorbeeld: maak een mooi portret van je oma, vader, buurman of vriendin. Of liever nog: een serie portretten. Schilder, fotografeer, film en neem er alle tijd voor, om het een gezamenlijk project te laten worden, waar zoveel mogelijk mensen bij betrokken zijn van alle generaties. Koffie, gezellig samenzijn, een drankje ter afsluiting: elke portretsessie een mooie middag. Of: richt een tuin in, verbouw groenten en maak jam. Luister naar levensverhalen en schrijf ze op. Maak meubels of sieraden, een muziekvoorstelling, een dans- of toneelvoorstelling. Kortom, doe iets, samen mét de mensen met dementie. Niet voor een week of vier, maar het hele jaar door.
Twee keer per jaar zijn er exposities en voorstellingen in de hele stad. De mooiste portretten en andere producten gaan in een reizend spektakel de stad rond, om zoveel mogelijk mensen te laten zien wat allemaal mogelijk is. De portreteigenaars en hun mantelzorgers gaan natuurlijk mee! Zo kunnen weer nieuwe verbanden en groepen ontstaan. Overal in de stad hangen affiches en aankondigingen met afbeeldingen van mensen met dementie en hun activiteiten. In scholen, schouwburg, danszaal, fitnesscentra, musea: overal kunnen mensen met dementie en hun begeleiders aanschuiven. Voorbeelden zijn er al. Nu nog doen dus.
Het lijkt me geweldig, een dementievriendelijke stad, een dementievriendelijke omgeving, een dementievriendelijk land.

Gepubliceerd in: Zorgbelang, Gezond lijfblad voor alle Limburgers, nummer 3, 2015

Fragmenten uit mijn lezing in het kader van ‘dementievriendelijk Roermond’, kun je hier lezen